آبسردکن
در سال 1938 اولین آبسردکن های برقی که بدون نیاز به یخ ، خود به تولید آب سرد می پرداختند به بازار آمدند.
آبسردکن های بطری دار قبل از نیمه قرن بیستم ابداع گردید. این دستگاه ها از نیروی جاذبه زمین برای فراهم کردن آب در یک واحد مستقل ایستاده استفاده می کردند. بعدها یونیت خنک کننده به این دستگاهها اضافه شد.
در دهه 1980 میلادی با پیشرفت صنایع پلاستیک استفاده از آبسردکنهای بطری دار ( بابلر ) رایج گردید. صنعت به سرعت به سمت تولید این نوع دستگاهها پیش رفت. بطریها بوسیله آب معدنی یا آب تصفیه شده پر می شد و به محل مصرف حمل می گردید. البته تصفیه و حمل آب روش پر هزینه ای بود.
در
طی دهه 1990 میلادی با توجه به هزینه بالای خود بطریها ، فرآیند پر کردن
بطری ها و حمل و نقل بطریها و همچنین مشکلات زیست محیطی مربوط به حمل و نقل
آب کشورهای اروپایی و آمریکا دوباره به آبسردکنهای بدون بطری روی آوردند.
در کشور ما نیز توزیع آب آشامیدنی جهت
مصرف عمومی سابقه ای دراز دارد. در واقع سقاخانه ها که معمولا وقفی بوده و
در اماکن مذهبی ایجاد می گردید از مهمترین و مورد توجه ترین پدیده های
تاریخی- مردم شناسی محسوب می گردد. از معروفترین آنها می توان :
- سقاخانه بقعه شیخ صفی الدین در اردبیل ( حدود 500 سال قدمت )
- سقاخانه کوچه دباغ خانه در یزد
- سقاخانه عزیز الله در کنار مسجد جمعه اصفهان
- سقاخانه حرم مطهر امام رضا ( حدود 400 سال قدمت )
را نام برد.
در دوره قاجار علاوه بر سقاخانه های وقفی بنا به نیاز عمومی ، دولت اقدام به تاسیس تعداد اندکی سقاخانه نمود.
در دهه 1340 خورشیدی اولین آبسردکن ایرانی که با استفاده از انرژی برق اقدام به خنک کردن آب می کرد به بازار آمد. پس از آن شرکتهای بزرگ و کوچک فراوانی اقدام به تولید انواع مختلف آبسردکن با سیستم مشابه نمودند.
